Is TEAL the way forward?

De titel van dit bericht is een parafrase van een artikel van de hand van Margaret Harris op de blog van Physicsworld.com: Is interactive physics the way forward?

Harris heeft kritiek op de TEAL-aanpak bij MIT. En bij die kritiek laat ze zich vooral leiden door de ontevredenheid van de studenten.

There’s just one fly in this ointment: the students seem to hate it.

De reacties op haar artikel zijn interessant en dan met name de reacties van MIT-docenten.

In de kern van Harris’ bericht en de commentaren lijkt de discussie neer te komen op de vraag of je meer belang moet hechten aan de tevredenheid dan wel het leerrendement van studenten. Dit lijkt een onwerkelijk discussiepunt want onderwijs is geen tijdverdrijf, maar toch … 

Een aantal van die reacties kort samengevat. 

De bij MIT-studenten populaire John Belcher kreeg hoge scores voor zijn traditionele ‘lectures‘  en zag die scores drastisch dalen door de nieuwe aanpak. Wat Belcher siert is dat hij zijn eigen populariteit ondergeschikt maakt aan het leerrendement van de studenten. Ontevreden over zijn aanpak of niet, de scores op het vlak van leerrendement waren aanzienlijk  verbeterd. In zijn reactie maakt Belcher uitgebreid gebruik van evaluatiegegevens ter onderbouwing.

Peter Dourmashkin relativeert de kritiek van Harris als zou enkel de aanwezigheid worden gewogen om tot een score te komen. Naast de aanwezigheid wegen ook de verschillende tests, quizzes en het final exam mee. Er wordt echter geen eindcijfer gegeven maar een zogenaamde ‘ pass/no record’. Harris slaat de plank dus mis door te stellen dat de verbeterde presentie en slagingspercentages voor de hand liggen als alleen de aanwezigheid telt.   

Zowel Belcher als Dourmashkin zijn nauw betrokken bij TEAL, werden geciteerd in het artikel in de NY-times en hun reacties zijn terzake en gefundeerd.

Ook Gregory Louie en Bill Goffe reageren afwijzend op de kritiek van Harris. Louie onderschrijft dat je inderdaad meer vliegen vangt met honing dan met azijn, maar het is voor hem een no-brainer dat de betrokkenheid (interactive engagement) van studenten en het juiste gebruik van technologie het leerrendement verbetert. Goffe is zo vriendelijk om te verwijzen naar een artikel van de hand van Carl Wieman, de Nobelprijswinnaar waar Harris ook naar verwijst, over ‘a Scientific Approach to Science Education’. Een artikel dat op zich al een berichtje waard is, maar nu even niet.

In dit artikel uit Change (sept./okt. 07) pleit Wieman voor verbetering van het onderwijs door:

  • Reducing Cognitive Load
  • Addressing Beliefs
  • Stimulating and Guiding Thinking

en de inzet van technologie om grote groepen studenten op maat en just-in-time te kunnen bedienen. 

Brian Pyper en Andy Johnson brengen het aspect in dat de verkeerde verwachtingen van studenten dan wel de confrontatie met iets nieuws de aanleiding kunnen zijn voor de onvrede.

…- students, even good ones, often have a difficult time knowing if they understand something, and typically, like most young people, are also ill-suited to knowing what’s best for them, opting more often for what’s easy or popular.

Students complain anytime they encounter a course setup that is substantially different from what they are used to or expect.

Veel van deze commentaren laten zich m.i. lezen met in het achterhoofd de invoering van competentiegericht onderwijs. Ik ga de discussie over TEAL maar eens een tijdje volgen. Maar een samenvatting op hoofdlijnen van de 74 reacties bij het NYT-artikel laat ik echt wel uit mijn hoofd.

Leave a Reply