Buitengaats

Digital media provides a path to personalizing and customizing learning that is often at odds with the batch processing model of, especially, K-12 schooling. This has meant that digitally literate young people have come to understand that there are at least two living channels for learning – 1) an institutional channel, and 2) a peer-driven, interest-driven, and unregulated digital media channel. The bifurcation of learning experiences for young people is bound to call the institutional identification of schooling and learning into question in the coming years.

Dit citaat komt uit het interview dat Henry Jenkins had met Rich Halverson, co-auteur van het boek: Rethinking Education in the Age of Technology: The Digital Revolution and Schooling in America.
De vraag is natuurlijk of er inderdaad sprake is van een splitsing in vormen van leren en of dat erg gevonden moet worden.
Ik vermoed dat geletterde kinderen altijd al hebben begrepen welke mogelijkheden tot leren er naast school (formeel onderwijs) nog meer geboden worden. Ze zullen daar ook altijd gebruik van gemaakt hebben. Het leren van de krant en TV-programma’s zijn daarvan slechts een paar voorbeelden. Informeel leren en formeel leren bestaan al langer naast elkaar en kunnen als complementair (Leren op het werk; Borghans, Golsteyn, De Grip & Nelen , 2009) worden beschouwd dan wel als ‘interrelated’ (Informality and formality in learning; Colley, Hodkinson & Malcolm, 2004). Dat er binnen het onderwijs nog geen optimale invulling wordt gegeven aan die relatie en de nieuwe manieren waarop deze vormen gemedieerd worden, laat onverlet dat de jongeren die ‘zover zijn’, er zelf wel degelijk een plek aan weten te geven (Toekomstvisie op jongeren en technologie in onze samenleving; Van Kokswijk, 2007).

De vraag of jongeren op termijn moeite zullen hebben met de ‘traditionele’ manier waarop instellingen tegen onderwijs en leren blijven aankijken, is vooral van belang wanneer daardoor de identificatie en dus betrokkenheid met onderwijs en leren negatief worden beïnvloed.

Onderwijshervorming is dus eigenlijk minder technologie-gedreven en meer socio-cultureel bepaald, dan de hele web 2.0 discussie doet vermoeden. Gepersonaliseerd leren heeft toch weinig met technologie te maken. En zelfregulerend leren heeft toch meer met de ‘locus of control’ te maken dan met de vraag of we een MLE of een PLE inzetten. Binnen een MLE is het toch ook mogelijk om gebruikers een bepaalde graad van controle te geven?
Misschien moeten we, om de discussie te vereenvoudigen, eens ophouden te spreken van de ‘age of technology’, ‘disruptive technology’ en allerlei andere kreten of oneliners waarin technologie/technology voorkomt.
Het gaat immers helemaal niet om de technologie maar om datgene wat de jeugd ermee doet dan wel wil leren doen. En vervolgens om de vraag of we daar op een slimme manier iets mee kunnen binnen ons onderwijs.